Fysio op z’n Vietnamees

Goeiemorgen Ha Lan!

Daar ben ik weer. De tijd vliegt hier, want ineens is het alweer de tweede week in Quy Hoa en de indrukken groeien elke dag exponentieel! Elk persoon in het dorp heeft een bijzonder verhaal en elke dag hoor ik van mede-durfals weer nieuwe (en vaak ontroerende) verhalen over een ex-leprapatient.

Deze week geen bejaardenhuis meer maar nu stage bij fysiotherapie in het ziekenhuis hier. Het is heel leuk om het de verschillende kanten te zien van lepra en de bestrijding daarvan. Vorige week was het meer entertainen en dus aandacht geven aan de bejaarden, deze week is het voornamelijk het revalidatie proces.

Deze stage doe ik met Meike, een fysio in spe en daarom heel leuk om stage mee te lopen. Ze kan me veel vertellen over alle pezen, spieren en gewrichten die een mens heeft. Dit maakt de uitleg die via de tolk verloopt nog duidelijker aangezien onze basiskennis Vietnamees zich nog steeds niet op een toplevel bevindt.

Maandag begon de dag zoals elke andere dag, om 7 uur ontbijten en een uurtje later naar onze stageplek. Daar aangekomen met een nieuwe tolk (Kheng), moesten we nog een half uurtje geduld hebben voor de eerste patient langs kwam. Daarom hebben Meike en ik eerst even een rondje gemaakt door het ziekenhuis. Dit wordt altijd zeer op prijs gesteld door de patienten die er liggen want vermaak kunnen ze niet genoeg krijgen!

De eerste patient die vervolgens arriveerde was een jongen van 26. Door een motorongeluk is zijn voorste kruisbandband gescheurd en middels een operatie hersteld door de ‘opper chirurg’ aka ‘de slager’. Meike keek haar ogen uit door het grote verschil in behandelmethode tussen Nederlandse en Vietnamese fysiotherapeuten. In dit ziekenhuis hebben ze de jongen na de operatie 2 maanden met gips laten 'lopen', terwijl dit in Nederland echt not done is. Het bijzondere is is dat deze jongen geen lepra heeft maar vanwege de reputatie van het ziekenhuis en chirurg hier is geopereerd.

Vorige week was de jongen – in onze ogen – eindelijk bevrijd uit het gips, met een enorm dikke knie vol met vocht als gevolg. Wanneer je 2 maanden je knie niet hebt kunnen bewegen kun je je wel voorstellen dat fysio een uitkomst kan bieden. Onze fysiotherapeut Hong (in de film Pocahontas) liet daarom zien welke oefening ze met hem deed zodat wij het daarna ook konden doen. Hij lag op zijn buik en Hong probeerde zijn onderbeen richting zijn bovenbeen te buigen. De jongen schreeuwde het soms uit van de pijn.. Elke dag komt de jongen terug voor deze oefening, die hij in zijn vrije tijd ook zelf moet doen om een beter resultaat te zien. Het was echt gaaf om te zien dat hij hem dinsdag al een stuk verder kon buigen dan maandag. Onze patient gaat dus met sprongen vooruit!

Hiernaast heb ik ook een man gemasseerd waarbij 2 maanden geleden zijn voet en een groot deel van zijn onderbeen is geamputeerd. Ik zag aan deze man helemaal niet dat hij lepra heeft omdat hij een hele gave huid en handen heeft. Maar toch heeft de ziekte ervoor gezorgd dat hij nu de rest van zijn leven met een prothese moet lopen door een grote infectie aan zijn voet. De stomp van zijn been had veel littekenweefsel en hield ook veel vocht vast, wat ik heb proberen weg te masseren. We zullen aan ‘t eind van de week wellicht wat meer resultaat zien van mijn massage ;)

Vandaag was tot nu toe de gaafste dag in het ziekenhuis: operaties! In de OK staan is op zich al een hele belevenis, laat staan de operatie zelf. Je hebt wel OK-kleding aan maar je handen wassen hoeft dan weer niet haha. De chirurg neemt ook rustig zijn telefoon op als er iemand belt.En toch gaat alles gewoon goed. Een bijzondere ervaring dus!

Bij de eerste operatie werd de klauwhand, die ontstaat door lepra, hersteld doordat de chirurg een wisseltruc deed met verschillende pezen in de hand. Check voor meer ins en outs van deze operatie de blog van Stephanie (stephanieontour.waarbenjij.nu) zodat ik niet helemaal in herhaling val :) Echt een hele mooie operatie om te zien, vooral door het resultaat: een normale hand met rechte vingers.

Op het moment dat de patient werd weggereden, kwam de volgende alweer binnen! Ook dat kan gewoon hier. De chirurg heeft natuurlijk wel even opnieuw zijn handen gewassen, een nieuwe jas en handschoenen aan gedaan. Het prullenbakje dat gebruikt was voor de vorige operatie was echter dan weer niet verschoond! De tweede patient was een jongen van mijn leeftijd, die door een ongeluk (dus heeft ook geen lepra) zijn sleutelbeen had gebroken. Deze is toen vastgezet met 4 huis, tuin- en keukenschroeven met tussen de schroeven en het bot nog een stalen plaatje. Hoewel het litteken al bijna aan het verdwijnen was, was het tijd om deze schroeven te verwijderen omdat het bot was geheeld. Zelf heb ik ooit ook mijn sleutelbeen gebroken wat de operatie nog interessanter maakte. Gelukkig zijn daar geen schroeven bij aan te pas gekomen.. Het klusje was binnen 20 minuten geklaard: de jongen werd verdoofd, een incisie gemaakt, en de schroeven werden er 1 voor 1 uitgedraaid met een tang. Daarna werd de wond dichtgemaakt en de jongen naar een kamer gebracht.

Soms kneep ik ‘m wel een beetje in de OK, maar gelukkig heb ik beide operaties mogen zien! Het allermooiste van deze ochtend vond ik dat de klauwhand weer net zo normaal werd als onze handen. Een heel concrete verbetering van de gevolgen die mensen ondervinden van deze gruwelijke ziekte. Ook al gaat het hier anders dan in Nederland, de resultaten die dit ziekenhuis boekt zijn echt fantastisch!

Vanavond maken we weer een uitstapje naar Quy Nhonh voor de nodige boodschappen en een klein drankje. Nu is het weer tijd om het bejaardenhuis te schilderen, en wat wordt het mooi!

Tot snel,

Liefs Madelon


Wil jij net als ik in actie komen? Sms dan lepra naar 4333 (2euro per ontvangen bericht) of ga naar www.leprastichting.nl/actie/Profiel/51/Madelon en steun de bestrijding tegen lepra!